FC Barcelona – Więcej niż Klub

Autor: Anka




FC Barcelona czyli Futball Club Barcelona jest to wielosekcyjny klub sportowy.
Poza najbardziej znaną sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze: Winterthur FCB, Barcelona-Cifec i FC Barcelona Sorli Discau. Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC Barcelona B), a także profesjonalne zespoły futsalu (FC Barcelona Senseit), koszykówki kobiet (UB-Barca), rugby (FC Barcelona Rugby), piłki nożnej kobiet oraz liczne sekcje amatorskie.
Drużyna FC Barcelona należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie, ma na koncie dziewiętnaście mistrzostw Hiszpanii, dwadzieścia pięć Pucharów Króla Hiszpanii, siedem Superpucharów Hiszpanii, trzy Puchary Europy, cztery Puchary Zdobywców Pucharów, trzy Puchary UEFA, trzy Superpuchary Europy i wiele innych trofeów.
Obecnie prezesem klubu jest Joan Laporta i Estruch natomiast trenerem Josep (Pep) Guardiola.
Warto zaznaczyć, że kariera piłkarska Guardioli rozpoczęła się w wieku 13 lat, gdy trafił do szkółki piłkarskiej przy FC Barcelonie, La Masia, jednak z powodu skromnych warunków fizycznych nie wiązano z nim większych nadziei. O pozostawieniu nastolatka w klubie zdecydowała opinia Johana Cruyffa i testy medyczne, według których zawodnik miał w przyszłości mierzyć 180 cm. Guardiola większość swojej kariery spędził w FC Barcelonie, gdzie między 1990 a 2001 r. rozegrał 379 spotkań, z których 224 wygrał, 82 zremisował, a 73 przegrał.

HISTORIA KLUBU:
29 listopada 1899 pasjonujący się futbolem 22-letni Szwajcar Hans (Joan) Gamper wraz z grupą przyjaciół zebranych w sali gimnastycznej Gimnasio Solé, przy barcelońskiej ulicy La Rambla utworzył Foot-Ball Club Barcelona. Angielskie pochodzenie nazwy nie jest zbiegiem okoliczności, ponieważ pierwszy prezes klubu, Walter Wild i jego koledzy John Parsons i Wiliam Parsons pochodzili z Wielkiej Brytanii.
W tym samym czasie wybrano też bordowo-granatowe barwy, klubowym symbolem uczyniono miejski herb oraz ustalono składkę członkowską na utrzymanie klubu, która wynosiła dwie pesety.
Dziesięć dni po założeniu klubu, 8 grudnia 1899 o godzinie piętnastej, na pierwszym boisku FC Barcelona, Velodromo de la Bonanova, rozegrano pierwszy, historyczny mecz, a rywalem byli Anglicy, którzy wygrali to spotkanie 1:0. Bramka padła w pierwszej połowie spotkania. Ciekawostką jest, iż mecz ten rozegrano w dziesięcioosobowych składach.
Swoje pierwsze zwycięstwo w historii drużyna odniosła 25 grudnia, wygrywając 3:1 w towarzyskim meczu z lokalnym zespołem Catala FC. Kilka miesięcy później zdecydowano, iż drużyna zasługuje na własne boisko, którego nie będzie musiała dzielić z inną drużyną. Zarząd wydzierżawił obiekt w pobliżu hotelu Casanovas.
W 1905, FC Barcelona triumfował w Pucharze Katalonii, wygrywając w jego finale z Espanyolem 3:2. Jednak wygrana ta nie uchroniła klubu przed kryzysem - malała liczba socios, w rezultacie w 1908 pozostało ich tylko 38 i wszystko wskazywało na to, że klub się rozpadnie. W tej sytuacji, Joan Gamper zrezygnował z funkcji kapitana drużyny kończąc sportową karierę i wszedł w skład zarządu klubu jako prezes, który panował przez pięć kadencji. Efekty jego pracy były widoczne już w następnym roku, kiedy to drużyna przeniosła się na wykupiony na własność klubową Stadion de la calle Industria, gdzie od 14 marca 1909 zaczęto rozgrywać mecze.
W sezonie 1909/1910 FC Barcelona wywalczyła mistrzostwo Katalonii oraz Puchar Hiszpanii, gdzie w finale drużyna wygrała 3:2 z Españolem Madrid. To spowodowało, że do klubu sami zaczęli zgłaszać się kandydaci na socios i już w następnym sezonie (1910/1911) ich liczba wzrosła do 367. Zespół ponownie był triumfatorem Katalonii oraz zdobył Puchar Pirenejów.
W sezonie 1911/1912 przeciwko zarządowi klubowemu zbuntowali się piłkarze, domagając się zapłaty za ich grę.
W tym okresie w klubie grał jedyny jak dotąd Polak - Walter Rozitsky, pomocnik lub obrońca, który niestety jako pierwszy w historii opuścił Barce na rzecz Realu.
Niestety niedługo nadeszły ciężkie czasy dla klubu.
Już w 1923, w atmosferze wzrastającego napięcia na arenie politycznej, zwalczające separatystyczny ruch kataloński władze hiszpańskie zmusiły szefów klubu do podania listy członków, wprowadziły też zakaz używania języka katalońskiego i wywieszania na stadionie katalońskich flag. Dwanaście miesięcy później nowo otwarty stadion klubowy został zamknięty na pół roku po tym, jak spalono hiszpańską flagę, a hymn hiszpański wykonywany przez angielską orkiestrę został zagłuszony gwizdami kibiców, którzy zrewanżowali się funkcjonariuszom policji bijących fanów przed stadionem. Joan Gamper został oskarżony o dowodzenie spiskiem, w związku z czym musiał opuścić Hiszpanię i wyjechał do swojego rodzinnego kraju – Szwajcarii. Po powrocie nie brał już aktywnego udziału w życiu klubu.
W 1936 wybuchła wojna domowa, która toczyła się między centrolewicowym rządem republikańskim wspomaganym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i Meksyk, a nacjonalistami pod wodzą generała Franco.
W czasie działań ucierpiał również kataloński klub. Zmniejszyła się liczba członków – z 7719 do 2500. Miesiąc po rozpoczęciu walk Josep Sunyol, ówczesny prezes klubu, został wezwany na posiedzenie federacji piłkarskiej do Madrytu. Po wyjeździe jego samochód został zatrzymany w Sierra de Guadarrama przez patrol wojsk frankistowskich, a sam Sunyol zastrzelony. Natomiast Angel Arocha, piłkarz, który strzelił 214 bramek dla Katalończyków w 207 meczach, został siłą wcielony do armii w Aragonii. Szesnastu graczy zespołu wyjechało do Ameryki, aby rozegrać mecze w Meksyku i w Stanach Zjednoczonych, co miało poprawić kiepską sytuację klubu. W związku z trwającą wojną tylko czterech z nich wróciło do Hiszpanii.
16 marca 1938 na budynek siedziby klubu spadła bomba niszcząc pomieszczenie z trofeami. Została też zniszczona kasa klubu. Jednak klub istnieć nie przestał, ponieważ dozorca odnalazł kasetkę, w której znajdowało się 2500 peset. Podporą dla klubowych władz było 12 900 dolarów, które francuska sekretarka klubu, Rossend Calvet Mata ulokowała w paryskim banku.
W tym czasie klub zdobył tylko mistrzostwo Katalonii, bo rozgrywki ligowe były zawieszone na czas wojny, która skończyła się w 1939 porażką republikanów.
W 1940, na osobisty rozkaz Francisco Franco, zmieniono nazwę z angielsko brzmiącej Football Club Barcelona na hiszpańską nazwę – Club del Futbol Barcelona, a także herb (redukując z czterech do dwóch czerwonych pasków na Seneyrze; powrót nastąpił w 1949, na pięćdziesięciolecie klubu). Do dawnej nazwy powrócono w 1974, zaś pozwolenie na wywieszanie katalońskich flag na obiekcie nastąpiło dopiero po śmierci dyktatora w 1975.

SYMBOLE I BARWY
Dewiza klubu:
Dewizą klubu jest hasło: Més que un club co po katalońsku oznacza: Więcej niż klub.
Hymn
Obecny hymn FC Barcelona – Cant del Barça – powstał 27 listopada 1974 z okazji obchodów siedemdziesiątej piątej rocznicy założenia klubu.
Muzykę skomponował Manuel Valls Gorina, natomiast słowa napisali: Jaume Picas oraz Josep Maria Espinàs i Massip. Zapis nutowy zachował się do dnia dzisiejszego.



Hymn FC Barcelony w języku polskim:
Cały stadion,
Podnosi krzyk,

Jesteśmy czerwono-niebiescy,
Nieważne skąd jesteśmy,
Czy to północ, czy południe,
Ale, jesteśmy zgodni, jesteśmy zgodni,
Gdyż łączy nas flaga.

Czerwono-niebiescy niosą na wietrze,
Bojowy krzyk,
Nazywamy się, każdy wie jak,

BARÇA!! BARÇA!! BAAAARÇA!!!!

Zawodnicy,
Kibice,

Razem jesteśmy silni,
Przez te wszystkie lata pełne wysiłku i poświęceń,
Strzeliliśmy wiele goli,
I pokazaliśmy, i pokazaliśmy,
Że jesteśmy niezwyciężeni.

Czerwono-niebiescy niosą na wietrze,
Bojowy krzyk,
Nazywamy się, każdy wie jak,

BARÇA!! BARÇA!! BAAAARÇA!!!!

Herb
Tarcza herbowa klubu posiada, popularny w XVI-wiecznej Europie, kształt dzbana. Jest to tarcza trójdzielna, gdzie dwa górne pola przedstawiają krzyż świętego Jerzego i barwy Katalonii, co nawiązuje do godła Barcelony, zaś w polu dolnym widnieje piłka na tle czterech granatowych i trzech bordowych pasów - barw klubowych. Pola górne od dolnego oddziela żółty pas, na którym widnieją inicjały klubu - FCB.

Istnieją trzy legendy związane z kształtem tarczy.
Pierwsza z nich głosi, że Joan Gamper wzorował się na herbach klubów szwajcarskich.
Druga wersja mówi o konkursie, jaki rozpisano wśród kibiców, a rysunek kartusza dostarczył anonimowy fan.
Trzecia podaje, iż wygląd herbu opracowali pierwsi członkowie klubu wraz z założycielami, ale kształt tarczy to pomysł Gampera.

Barwy
Bordowy i granatowy goszczą na domowych strojach FC Barcelony od ponad stu lat. Z tego wziął się też przydomek klubu: „Blaugrana” (Kat: to po prostu połączenie tych dwóch kolorów).

Nierozwiązana pozostaje kwestia wyboru barw. Liczni historycy, zaznajomieni z dziejami FC Barcelony, prowadzili debaty na ten temat. Powstało wiele teorii, jednak nikomu nie udało się dostarczyć odpowiednich materiałów, które udowadniałyby symbolikę kolorów Barcy.
Oczywiście istnieje kilka teorii o genezie wyboru tych barw. Jedna z nich podaje, że barwy FC Barcelony zostały zaadoptowane od szwajcarskiego klubu, który Gamper miał założyć wcześniej. Obecnie wiemy, iż ta hipoteza nie jest prawdopodobna.

Jest też inna, ale niesprawdzona teoria, która informuje, że niebiesko – czerwone barwy wzięły się od kolorów ołówków księgowych, co w tamtych czasach było bardzo popularne.
Są również inne, bardziej prozaiczne założenia. Jedno z nich zakłada, iż matka braci Comamala (piłkarze FC Barcelony za czasów Gampera) dała im niebieską i czerwoną chustę, aby mogli oni rozróżnić swoje bagaże. Jednak, podobnie jak w przypadku innych teorii, ta też nigdy nie została udowodniona.

Camp Nou
Camp Nou katal. El Nou Estadi del Futbol Club Barcelona jest 7 stadionem na którym Barca rozgrywa swoje mecze.
Budowa stadionu miała miejsce w latach 1954-57 i kosztowała 18.000.000 euro. Oficjalna pojemność tego stadionu wynosi 98 772, natomiast nieoficjalnie może on pomieścić nawet ok. 112 000 osób.
Mecz otwarcia odbył się 24 września 1957roku z ówczesną Reprezentacją Warszawy (obecnie Legia Warszawa), i zakończył się wynikiem 4:2 na korzyść gospodarzy.
W czasie obchodów 50-lecia stadionu władze klubu ogłosiły, że stadion zostanie przebudowany aby mógł pomieścić 108 tysięcy kibiców, a wszystkie trybuny mają być zadaszone.
W sezonie 1998/99 UEFA nadała Camp Nou status 5 gwiazdek, co jest bardzo prestiżowym wyróżnieniem i świadczy o najwyższym standardzie tej budowli. W Hiszpanii są tylko jeszcze 3 inne stadiony posiadające ten status.
Na terenie stadionu mieści się również obszerne muzeum klubu.
Pomysłodawcą budowy muzeum był założyciel klubu, Hans Gamper, jednak nie miał on środków na zrealizowanie tego przedsięwzięcia. Oficjalne otwarcie muzeum miało miejsce dnia 24 sierpnia 1984 za sprawą ówczesnego prezesa klubu, Nuňeza.
Obecnie muzeum zajmuje powierzchnie 3 500 metrów kwadratowych i nosi imię założyciela klubu – Joana Gampera.

Gran Derbi
Bardzo ważnym wydarzeniem związanym z Barceloną jest Grand Derbi, zwane również El Clásico. Jest to mająca miejsce, co najmniej dwukrotnie w każdym sezonie, rywalizacja pomiędzy FC Barcelona a Realem Madryt.
Historia rozgrywania Derbów Europy sięga 13 maja 1902, kiedy to w stolicy Hiszpanii Madrid FC podejmował FC Barcelona w pierwszym w historii finale Pucharu Copa del Rey. Drużyna z Katalonii pokonała Madrid FC 3:1.
Na przestrzeni ponad stu lat więcej zwycięstw w tej rywalizacji odnosiła Barça, włączając w rachunki również mecze nieoficjalne.
statystyka spotkań:
• Barcelona: 94
• Real: 87
• Remis: 51
Statystyka goli:
• Barça: 411
• Real: 396
Tylko jednemu trenerowi Barçy udało się dwukrotnie pokonać Królewskich na wyjeździe – Frankowi Rijkaardowi – w sezonach 2003/2004 i 2005/2006.

Historie związane z Grand Derbi:
W 1968 Real Madryt przegrał z Barçą 0:1 na swoim własnym stadionie w finale Pucharu Hiszpanii. Mecz ten został określony mianem butelkowego finału, ponieważ wściekli madryccy kibice po przegranym meczu zaczęli rzucać w piłkarzy Blaugrany butelkami. Na szczęście żaden z nich nie został jednak trafiony.
1 marca 1981, po meczu ligowym z Hérculesem Enrique Quini został uprowadzony przez ludzi związanych z Realem Madryt i był więziony przez 25 dni. Po złożeniu przez władze klubu obietnicy, że rezygnuje z wygranej w Pucharze Hiszpanii, został uwolniony przed meczem finałowym, w którym przeciwnikiem klubu z Katalonii był Sporting Gijón. Katalończycy wygrali 3:1, a jedną z bramek strzelił właśnie wcześniej uprowadzony piłkarz.

Kibice:
Klub posiada 162 979 socios - członków klubu i miliony culés na całym świecie, z których część zrzeszona jest w penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054. W Polsce zarejestrowanych jest ok. 170 000. Każdy socios zobligowany jest do uiszczania corocznej opłaty na utrzymanie klubu. W tym roku składka ta wynosi 155 euro.
Jednak z byciem socios łączą się również liczne przywileje:
• możliwość kupna biletów w przedsprzedaży, i to z rabatem 20%;
• bezpłatna prenumerata magazynu klubowego;
• zniżki na gadżety klubowe;
• darmowy wstęp do Muzeum FC Barcelona;
• prawo brania udziału w Zgromadzeniu Ogólnym;
• możliwość bycia wylosowanym do Zgromadzenia Delegatów, do którego dołączanych jest 637 socios mających najdłuższy staż;
• czynne prawo wyborcze w co czteroletnich wyborach na prezydenta klubu;
• bierne prawo wyborcze w co czteroletnich wyborach na prezydenta klubu i do zarządu klubu;
• decydowanie o rodzajach wspieranej z części składek działalności społecznej.

Na stadionach wśród wszystkich kibiców da się zauważyć również wyróżniające się grupy kibicowskie:

Almogàvers – grupa dopingująca piłkarzy FC Barcelona, jak również reprezentację Katalonii. Została założona 1 listopada 1989 w czasie pucharowego meczu z RSC Anderlecht. W latach świetności było ich ok. 500, teraz jest ich ok. 100. Na stadionie grupa ta zasiada na trybunie północnej. Większość członków tej grupy stanowią Katalończycy, którzy chcieliby, aby Katalonia była niepodległym państwem, a nie – jak obecnie – jedynie autonomią. Kibice Ci sympatyzują z kibicami klubów: Genoa CFC, San Lorenzo de Almagro Buenos Aires, West Ham United F.C. oraz Celtic F.C.. Ich wrogowie to najbardziej radykalna grupa kibiców Realu Madryt i Espanyolu Barcelona.

Dracs 1991 - to grupa kibiców powstała 6 stycznia 1991 podczas meczu z CD Logrones. Na stadionie zajmują miejsca na trybunie południowej. Założeniem tej grupy jest nie okazywanie agresji, ale z utrzymaniem katalońskiego patriotyzmu Grupa ta dopingowała FC Barcelonę, ale obecnie dopinguje sportowców innych sesji, których mecze rozgrywane są w Palau Blaugrana.

Boixos Nois (Wściekli chłopcy) - to najbardziej radykalna grupa kibiców katalońskiego klubu, założona w 1981. Członkowie przychodzili na każdy mecz, a gdy nadarzała się okazja, głośno wyrażali swą opinię na temat polityki władz Hiszpanii nie zgadzających się na niepodległość państwa Katalonia. W jej szeregach znajdowali się młodzi katalońscy nacjonaliści. Stanowili serce stadionu, swoją obecność zaznaczali na każdym meczu drużyny i przy każdej okazji manifestowali swoją niechęć do Hiszpanii. Jednak wszystko w granicach zdrowego rozsądku. Do czasu. W 1986 w swoim gronie utworzyli formację chuligańską Boixos Oi! zrzeszającą nazistów, ludzi wyjętych spod prawa i skrajnych fanatyków, których głównym celem była konfrontacja z kibicami innych drużyn, a za jedyną słuszną i skuteczną drogę perswazji uważali siłę fizyczną. Wraz z upływem czasu, procent chuliganów w grupie stopniowo rósł, by w roku 1991 zrzeszać jedynie ludzi o poglądach skrajnie prawicowych. Paradoksalnie, im bardziej radykalna stawała się grupa tym większa była liczba jej zwolenników. Szczyt świetności Boixos Nois przypadł na okres prezydentury Joana Gasparta, który otwarcie popierał ich idee, a nawet zapewniał darmowe wejście na stadion. Piękne oprawy i doping cenił wyżej niż bezpieczeństwo, aż w końcu sytuacja zaczęła go przerastać (choćby w roku 2000, gdy turysta z Meksyku został zasztyletowany na Camp Nou przez dwóch członków grupy, ponieważ miał na sobie koszulkę Raula. Bądź w lutym 2003, w meczu z Bilbao, kiedy 'Wściekli chłopcy' w ramach niezadowolenia z powodu siatek oddzielających ich sektor od boiska przez pierwszą połowę nie pojawili się na trybunach. W przerwie otrzymali od prezydenta przeprosiny i zostali poproszeni o powrót na sektor). Na szczęście, swoje i kibiców, Joan Gaspart podał się do dymisji, a w lipcu 2003 roku fotel prezydencki przejął Joan Laporta, który wypowiedział chuliganom wojnę. Obecnie Boixos Nois na znak protestu przeciw władzom klubu bojkotują mecze na Camp Nou, ograniczając swoje wsparcie do meczów wyjazdowych. Dziś ich liczbę szacuje się na 900 osób.

Działalność charytatywna:
Kolejną cechą, która sprawia że FC Barcelona jest jedyna i znaczy więcej niż klub jest działalność charytatywna w którą klub jest zaangażowany.
Zarząd klubu nigdy nie chciał umieszczenia reklam na koszulkach sportowych swoich piłkarzy. Kilka razy było tego bardzo blisko, np. w gdy klub otrzymał ofertę 20 milionów euro rocznie przez pięć sezonów, jednak cules byli innego zdania i namówili ówczesnych prezesów klubu do odmowy.
Podczas tournée FC Barcelona w Ameryce Północnej prezes Joan Laporta podpisał, w dniu 14 lipca 2006,umowę z UNICEF. Zarząd klubu zobowiązał się do nieodpłatnego umieszczenia logo organizacji wspierającej dzieci na koszulkach piłkarzy, jako pierwszy i jedyny klub na świecie. Ustanowiono składkę na fundusz pomocy dzieciom na całym świecie w wysokości co najmniej 1,5 miliona euro. Laporta przy pierwszej wpłacie przekazał od razu 1,9 miliona euro na konto organizacji, której program obejmuje również program pomocy w Suazi. W szeregach Barcy znajdują się ambasadorzy UNICEF, Rafael Márquez w Meksyku oraz Lionel Messi w Argentynie.
W pierwszej połowie sezonu 2006/2007, przed jednym ze spotkań Frank Rijkaard rozmawiał ze swoją przyjacielem Jillem van Eylem, o pomocy dzieciom. Po meczu, gdy trener powiedział swoim podopiecznym o jego rozmowie, natychmiast zechcieli uczestniczyć w zadaniu fundacji Teaming, która opiekuje się dziećmi z biednych rodzin z Argentyny, Senegalu, Kamerunu i z Sierra Leone. Klub spełnia marzenia tych dzieci fundując im podróż na mecze Dumy Katalonii.
Poszczególni piłkarze również postanowili zaangażować się w działalność charytatywną.
Jednym z nich jest Edmilson, którego fundacja buduje centrum dla sierot, ofiar agresji, a także resocjalizowanych członków gangów młodzieżowych w dzielnicy Brazylii, Taquaritinga.
Innym przykładem jest Samuel Eto’o, który pomaga w budowie szkół i ośrodków pomocy dla sierot w kraju piłkarza – Kamerunie. Również na początku sezonu 2006/2007 napastnik ten podpisał z Joanem Laportą porozumienie, w myśl którego, gdy zdobędzie co najmniej 16 goli w sezonie, to za każdą następną bramkę klub będzie kupował samochód terenowy, który zostanie przesłany do Kamerunu. Piłkarz jednak odniósł bardzo poważną kontuzję w listopadzie 2006 na meczu z Werderem Brema w fazie grupowej Ligi Mistrzów 2006/2007, która wyłączyła go z gry na trzy miesiące, co uniemożliwiło mu dotrzymać umowę. Więc Laporta zaproponował piłkarzowi zmianę umowy – za każde dwie bramki zdobyte w jednym meczu nowy Ford pojedzie do kraju w Afryce.

Również kapitan zespołu, Carles Puyol, zaangażował się w działalność fundacji Altarriba, która zajmuje się ochroną wilków hiszpańskich – gatunku, który wymiera.

11 listopada 2007 Międzynarodowy festiwal komunikacji i reklamy piłki nożnej stworzony przez LFP ogłosił przyznanie nagrody dla FC Barcelona za zawarcie umowy z UNICEF.
A na koniec dwa filmy z najlepszymi bramkami, które pokazują jak piękną jest piłka nożna :)

Najpiękniejsze gole Ligi Mistrzów 2008/09:



Najpiękniejsze gole roku 2009: